De eerste stapjes

Toen ons zoontje Tygo tien maanden was, trok hij zich met een brede glimlach voor het eerst op aan het houten speelgoedbankje. Dat bankje was tot dat moment de barriere tussen zijn speelhoekje en de grotere, veel interresanter buitenwereld. En nu werd deze muur door hem omvergeworpen.Vier maanden later stapte hij los door de hele benedenverdieping en konden we buiten verder op ontdekkingsreis. De tekst op zijn geboortekaartje bleek erg toepasselijk; "De wereld is voor jou en met jou een stukje mooier."

Voor ons dochtertje Sofie ging het allemaal niet zo makkelijk. Door haar spreidbeugel bleef ze maanden zitten waar ze zat. Op haar speelkleed voelde ze zich veilig en zo lang mama niet te ver weg was, was alles oke. Wanneer ik toch eens uit het zicht verdween, riep ze me terug, want kletsen kon ze veel sneller dan haar leeftijdsgenootjes. Nu is Sofie bijna twee jaar en eindelijk, na een lange weg van fysiotherapie (diagnose; bewegingsangst), loopt ze met steun. Dat wil zeggen, steun van papa's of mama's hand. Op het geboortekaartje van Sofie stond; Twee kleine handjes, geef ons er ieder een. Dan leiden wij je rond en ben je nooit alleen.

En nu ikzelf. Dit zijn niet echt mijn eerste stapjes op het wereld wijde web, want ik ben ook terug te vinden op diverse fora en ik maak deel uit van een netwerkgroep. Ook niet mijn eerste stapjes op het gebied van schrijven, want ik schreef eerder al stukjes voor de schoolkrant van de PABO en een jaar lang columns voor een plaatselijke politieke partij. Maar toch voelen dit als mijn eerste stapjes, omdat het mijn eerste eigen column is. Zonder opdracht, voor mezelf, over mezelf. En dus kwetsbaar, open en eerlijk. Misschien heb ik wel een beetje last van bewegingsangst, ik zal toch een paar muren omver moeten werpen. Toch ben ik ook klaar voor deze ontdekkingsreis. Ik weet alleen nog niet of ik het op de 'Tygo-manier' of de 'Sofie-manier' moet aanpakken. De tijd zal het leren.