Eind jaren tachtig, begin jaren negentig had mijn moeder een hele moderne vriend die alles wist over computers. In die tijd installeerde hij bij ons thuis ook onze eerste echte eigen pc. Een 386 als ik het me goed herinner, met floppy's en zonder muis. Een wijze les die hij ons leerde was: de computer doet altijd wat jij hem opdraagt. Wil je in Word Perfect iets in vet typen, maar de computer doet het cursief, heb je gewoon de verkeerde toetsencombinatie van de lijst gekozen. Wat was het (computer)leven toen nog simpel.
Inmiddels ben ik heel wat computerervaring rijker. Eind jaren negentig had ik ineens internet in mijn studentenhuis en in vergelijk met het oude BBS systeem van mijn toenmalige vriendje waar ik al eens achter had zitten typen met wat mensen, ging de computerwereld toen pas echt voor mij leven. Leuk, mensen leren kennen van over de hele wereld! Ik leerde sneller en blind typen. Daardoor en met behulp van de achtergrondinformatie op het internet was mijn huiswerk sneller klaar dan ooit.
Lang leve de computer! Het afgelopen uur heb ik zitten typen aan een stuk over het opvoeden van kinderen van nul tot vier jaar. Ik was echt lekker op dreef, vooral omdat mijn vriend de deur uit is met de kinderen en ik rustig op mijn oude laptopje aan het werk kon. Dekentje over de benen, zak drop binnen handbereik. Tot het noodlot toesloeg. Ineens sloot mijn Word-documentje. Op zich geen probleem, maar hij wil het niet meer herstellen. Tekst verdwenen. Gelukkig is mijn huidige partner ook heel handig met computers (understatement) en als hij straks terugkomt met de kinderen uit het bos, heb ik nog een fijn raadsel voor hem. Waar is mijn tekst en waarom doet mijn computer tegenwoordig niet meer gewoon wat ik hem heb opgedragen?!
Overigens lijdt mijn stoppen-met-nagelbijten-poging wel onder dit soort acties.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten