De computer doet altijd wat jij hem opdraagt

Eind jaren tachtig, begin jaren negentig had mijn moeder een hele moderne vriend die alles wist over computers. In die tijd installeerde hij bij ons thuis ook onze eerste echte eigen pc. Een 386 als ik het me goed herinner, met floppy's en zonder muis. Een wijze les die hij ons leerde was: de computer doet altijd wat jij hem opdraagt. Wil je in Word Perfect iets in vet typen, maar de computer doet het cursief, heb je gewoon de verkeerde toetsencombinatie van de lijst gekozen. Wat was het (computer)leven toen nog simpel.

Inmiddels ben ik heel wat computerervaring rijker. Eind jaren negentig had ik ineens internet in mijn studentenhuis en in vergelijk met het oude BBS systeem van mijn toenmalige vriendje waar ik al eens achter had zitten typen met wat mensen, ging de computerwereld toen pas echt voor mij leven. Leuk, mensen leren kennen van over de hele wereld! Ik leerde sneller en blind typen. Daardoor en met behulp van de achtergrondinformatie op het internet was mijn huiswerk sneller klaar dan ooit.

Lang leve de computer! Het afgelopen uur heb ik zitten typen aan een stuk over het opvoeden van kinderen van nul tot vier jaar. Ik was echt lekker op dreef, vooral omdat mijn vriend de deur uit is met de kinderen en ik rustig op mijn oude laptopje aan het werk kon. Dekentje over de benen, zak drop binnen handbereik. Tot het noodlot toesloeg. Ineens sloot mijn Word-documentje. Op zich geen probleem, maar hij wil het niet meer herstellen. Tekst verdwenen. Gelukkig is mijn huidige partner ook heel handig met computers (understatement) en als hij straks terugkomt met de kinderen uit het bos, heb ik nog een fijn raadsel voor hem. Waar is mijn tekst en waarom doet mijn computer tegenwoordig niet meer gewoon wat ik hem heb opgedragen?!

Overigens lijdt mijn stoppen-met-nagelbijten-poging wel onder dit soort acties.

Consuminderen en frutsels voor de kinderen

Afgelopen maand heb ik veel meer boodschappen gedaan dan normaal. Aanleiding daarvan waren twee verjaardagen en Richard's afstudeerfeestje. Vanalles te vieren en dat doen we uiteraard met vrienden en familie, die we vervolgens allerlei lekkere hapjes, taart en een etentje aanbieden. Ik vind het leuk om iedereen te verwennen en meer dan eens waren de verleidingen in de supermarkt te groot. Het maandbudget is er doorheen gevlogen en moest meer dan eens aangevuld worden door de spaarrekening. Nu zat er toch al niet zoveel rek meer in het boodschappengeld. Sinds Tygo er met zijn komst voor zorgde dat wij een echt gezin werden, deden we steeds boodschappen voor ongeveer 60 Euro per week. Daarvan haalden we alles wat we nodig hadden bij de supermarkt en bij de drogist (dus ook shampoo en luiers). Toen we Sofie erbij kregen, verhoogde ik het budget naar 70 en al snel 80 euro per week. Of de boodschappen echt allemaal zoveel duurder zijn geworden, weet ik niet. In de afgelopen twee jaar is het budget zo ver opgelopen, dat we regelmatig tegen de honderd Euro per week uitgaven aan de boodschapjes. En als er dan nog een paar feestjes bijkomen en diezelfde maand gaat de wasmachine, de auto en de computer kapot. Dan is het wel even schrikken en inschikken. Natuurlijk heeft het ook voordelen hoor, heel veel boodschappen doen. We kregen echt heel veel stickers, kleine plastic prulletjes en spaar-ze-allemaal-frutsels voor de kinderen. Jammer dat ze er de leeftijd nog niet voor hebben, anders was er in ieder geval nog iemand blij geweest met al dat geldverspillen.

Zo kon het echt niet verder en dus heb ik sinds deze week weer de hand op de knip. Terug naar zeventig Euro, dat is het doel. Ik heb er natuurlijk ook wel even bij stil gestaan hoe ik dat ga aanpakken. Een aantal 'goede gewoontes' mogen blijven. Twee keer per week boodschappen doen (in plaats van dagelijks), alleen kopen wat er op het lijstje staat en alleen echte aanbiedingen (dingen die we ook echt nodig hebben en flink in prijs verlaagd zijn) groot inslaan. Een paar weken geleden had de C1000 'proefflesjes' in de aanbieding van Robijn wasverzachter. Voor maar een euro per flesje. Ik zag een vrouw met een tiental van die flesjes in de kar, dus heb ik het betreffende gangpad ook maar even opgezocht. Wij gebruiken namelijk ook altijd de hypoallergene versie van Robijntje. Helaas, na even rekenen bleken de kleine flesjes precies even duur per liter, als de grote verpakking! En dus betekende deze aanbieding wel meer ruimtegebrek in de badkamerkast en ook meer afval, maar helaas niet meer wasverzachter voor hetzelfde geld.
Daarnaast moeten er wat gewoontes opnieuw ingevoerd worden. Ten eerste niet meer twee keer in de week makkelijk naar de C1000 om de hoek, maar een keer naar de Lidl en een keer naar de C1000. Van tevoren uitvogelen wat waar in de aanbieding is en daar gebruik van maken.
Ten tweede minder kant-en-klaar. Dus weer vaker zelf de aardappeltjes schillen, in plaats van die makkelijk voorgeschrapte krieltjes. Zelf een vegaburger maken, zelf eierballen draaien en af en toe zelf jam maken. Lekkerder, gezonder, leuker, goedkoper. Als ik dit straks teruglees vraag ik me af waarom ik er eigenlijk mee gestopt ben. Iets in mij weet het antwoord natuurlijk wel: moe. Maar ja, met twee peuters blijf ik voorlopig ook nog wel even moe. Dus dat mag geen dagelijks excuus meer zijn. Tot slot minder luxe uitgaven. Tijdschriften bij de bieb lenen, zelf een pakje drinken mee bij een uitstapje met de kids, wat vaker de kattenbak uitscheppen in plaats van het hele grind vervangen, dat soort dingen. Alle beetjes helpen!

Vandaag voor vier dagen boodschappen gedaan bij de C1000. Ik was maar 23 Euro kwijt. We kregen maar twee plastic frutsels. Gelukkig hebben we ook maar twee kinderen.

Zelfgemaakte jam van zelfgeplukte bramen, aangevuld met twee nectarines en een appel. De kinderen vonden het geweldig om bramen te zoeken, het is voordelig, maar vooral ook heel lekker!

Goed voornemen

Toen ik net mijn computer opstartte, ben ik begonnen met het uitvoeren van een goed voornemen. Nou heb ik wel meer goede voornemens (die overigens niks te maken hebben met het begin van een nieuw jaar, want daar wacht ik echt niet meer op), maar deze heeft te maken met deze blog. Ik heb net namelijk een profielfoto geuploaded. Dat klinkt misschien niet zo heftig, maar het was voor mij wel weer een stapje. Zoals veel vrouwen ben ook ik onzeker over mijn uiterlijk. De gewone dingen; te dik, te veel pukkels, ongelijke ogen, leiden ertoe dat ik vind dat ik nooit maar dan ook echt nooit leuk op een foto sta. Dit tot frustratie van mijn vriend, want elk kiekje wat hij nog van mij durft te maken, wordt in het beste geval overladen met kritiek en in het ergste geval direct op de camera gewist. Wat er dan weer toe leidt dat er eigenlijk helemaal niet zoveel foto's van mij zijn. Op de foto die het geworden is zijn we met het hele gezin in Wonderwereld en probeer ik met mijn zoontje het zwaard uit de steen te trekken. Overigens probeerde mijn dochtertje voortdurend de steen op te tillen, wat natuurlijk ook een oplossing zou kunnen zijn.

Maar goed, even terug van de hak op de tak. Ik had het dus over voornemens. Ik zou nu natuurlijk kunnen stellen dat ik flink ga lijnen, elke dag mijn gezicht extra rijnigen met een dure lotion en uh.. ooglidcorrectie toe kunnen passen. Maar iets in mij zegt dat ik daarna nog steeds niet tevreden ben over mijn eigen spiegelbeeld. Daarom een meer haalbaar doel. Ietsje minder kritisch kijken naar mezelf, minder foeteren op vriendjelief wanneer hij een foto van me maakt (en ze niet allemaal wissen) en om ook nog wat aan de realiteit bij te schaven: ik ben sinds een paar dagen gestopt met nagelbijten. Dat laatste is ook een hele uitdaging, want ik bijt nu al zo'n 15 jaar meer of minder op mijn nagels. En dat is natuurlijk ook geen gezicht. Dus nu moet ik er maar eens aan geloven. Als iemand tips heeft, dan hoor ik ze graag.

Misschien dat ik met nagels ook meer grip heb?

Wat doe jij op zondag?

Ongeveer een jaar geleden praatte ik met een man zonder kinderen, over hoe het is om thuisblijfmoeder te zijn. Altijd een heel gevoelig onderwerp en ik heb dan ook steeds de neiging om in de verdediging te schieten. Ik krijg dan altijd erorm de vreemde behoefte om op te lepelen wat ik allemaal doe, gedaan heb en wil gaan doen. "Jij doet dus de hele week, wat ik op zondag doe, maar dan met twee kinderen?", besloot hij zijn relaas, "een beetje op de bank hangen en een wasje draaien?". Ik was te perplex om antwoord te geven, hoewel mij eenmaal thuis natuurlijk wel honderd dingen door het hoofd schoten.

In de praktijk ziet dat er natuurlijk heel anders uit, zo'n thuisblijfmoederleven. Ik ben helemaal geen huismus en kan ook niet een hele dag met de kinderen over de grond kruipen tussen de Duploblokjes. Ik denk dat ik voor een thuisblijfmoeder opvallend weinig thuis ben. Maar ik ben wel een TBM, zoals ze dat met vaktermen noemen, ik voed mijn kinderen zelf op en geef de zorg heel beperkt uit handen tot ze een jaar of vier zijn. Morgen is het weer maandag. Voor een impressie, hier een samenvatting hoe de meeste maandagen er hier uitzien. Om zeven uur sta ik op, mijn vriend is dan al beneden om zich klaar te maken voor zijn werk. Met de kinderen zwaaien wij hem uit. Dan brengen we lopend (want het is lekker dichtbij) Tygo naar school (lees: peuterspeelzaal). Sofie wil dan zelf lopen, dus reken er maar twintig minuten voor, in plaats van tien. Aangekomen op school moet Tygo eerst plassen, jas uit, laarzen uit, sloffen aan. Dan de klas in praatje met de juf, ja natuurlijk geef ik me op als vrijwilliger voor de boekenuitleen. Tygo uitzwaaien, Sofie troosten ("Fofie ook chool, mama!!") en door naar de supermarkt. Als Sofie elke bloemkool en elk potje pindakaas met haar karretje geramd heeft, lopen we naar huis met natuurlijk weer veel te veel boodschappen en na een paar meter ook nog een dreumes op mijn nek. Eenmaal thuis zet ik Sofie aan de Duplo, pak de boodschappen uit, ruim de vaatwasser uit als Richard daar geen tijd voor had, doe een was in de wasmachine, stofzuig de benedenverdieping en plof op de bank neer. Meestal ongeveer vijf minuutjes. Hehe, half elf.
Daarna is het tijd voor Sofie. Even lekker een boekje lezen, of samen verven. Vervolgens halen we Tygo weer op, waarbij het hele ritueel hierboven beschreven zich weer afspeelt nog een keer volgt, maar dan achterstevoren (volg je het nog: Sloffen uit, laarzen aan, plassen, jas aan, Sofie huilen, Sofie troosten..).
Naar huis, broodje eten, Sofie naar bed voor een middagdut. Tygo uurtje op de bank met een filmpje naar keuze. Nu heb ik tijd voor een wat grotere huishoudelijke klus zoals soep koken, de badkamer poetsen of fijn bij de belastingdienst in de wacht staan. Of allemaal tegelijk natuurlijk.
Een uur later gaat de tv uit en speel ik een uurtje met Tygo. Alle verfspullen weer uit de kast, alle Duplo weer over de grond.
Om een uur of twee is Sofie uitgeslapen. Nu is het tijd om er even op uit te gaan. Met mooi weer bijvoorbeeld op de fiets naar het bos of naar een vriendin. Met regen naar Ballorig of het tuincentrum met de auto. Om de week naar de bieb voor nieuwe boekjes, of naar de Etos voor nieuwe luiers. Soms hebben we andere afspraken, morgen moet ik bijvoorbeeld weer met onze zieke poes-Janneke naar de dierenarts en past mijn schoonmoeder een uurtje op.
Om half zes ga ik koken, om zes uur komt Richard thuis. Daarna vaatwasser inruimen, terwijl Richard de kinderen naar bed brengt. En dan gauw in de auto, want maandagavond is sportavond. Mijn lieve Richard hangt en vouwt de was elke avond. Als ik thuis ben, tegen half negen, ben ik echt op. Maar ook heel tevreden. Ik vis nog wat Duplo onder de bank vandaan, boen nog wat verf van de nieuwe laminaatvloer en kijk nog even bij de kinderen (wat zijn ze lief als ze slapen..). En dan.. plof ik eindelijk op de bank om vervolgens een uurtje te internetten, te lezen, te bellen of tv te kijken. Tsja en dan gauw naar bed, want morgen om zeven uur.. begint het hele feest weer van voor af aan.

Ik weet niet wat jij op zondag doet, maar ik denk niet hetzelfde als ik op maandag.

Altijd net een beetje anders

"Wil iedereen die tegen de stroom oproeit, wel links aanhouden?", deze Loesje tekst was een van de motto's van mijn moeder. Ik ben opgevoed in een links nestje bestaande uit mijn moeder, mijn zus Linda en ik. Elke twee weken ging ik een weekend naar mijn vader. En dan was er nog een wisselende schare huisdieren, waarover later zeker meer. In dat kleine gezin leerden we sociaal te zijn, open, eerlijk, mensen gelijkwaardig te behandelen, respect te hebben voor het mileu, open te staan voor diverse culturen en geloven en we waren graag creatief en scheppend bezig. We hadden het daar zo druk mee, dat rust ritme en regelmaat soms vrij ver te zoeken waren.

Laatst las ik de uitspraak; wie uit goede bodem geboren is, komt altijd weer tot bloei. En ik denk dat ik dat ben. Heb soms een dip in mijn leven, de heftigste toen mijn moeder vorig jaar overleed, maar ik kom altijd wel weer tot  bloei. Ken je van die tuimelpoppetjes? Dat ben ik ook. Soms sla ik stijl achterover, om vervolgens net zo snel weer terug te veren en nog wat naschommelend sta ik dan bij te komen van de klap. Op het moment sta ik trouwens nog steeds na te bibberen van het overlijden van mijn moeder, enigszins uit balans op z'n zachtst gezegd. Maar ik zie wel in dat het weer goed komt. Deze pijn zal een plekje krijgen.

En ik ben er inmiddels wel achter gekomen dat tegen de stroom oproeien echt de zwaarste methode is. Ik kies vaak de minst verwachte route, ga vaker op m'n bek en krabbel ook wel weer op. 
Hoe dan ook, ik doe, denk en zie dingen vaak anders. Iedereen is natuurlijk anders, uniek, op zijn eigen manier. Maar als ik de bladen lees, tv kijk, met mijn vriendinnen klets en Jan Modaal bestudeer, dan concludeer ik steeds weer; bij mij gaat dat anders, voelt dat anders. Zo zijn wij vegetariers, dan ben je sowiezo al een beetje anders. (Vraag maar aan Tygo die laatst geen stukje worst mocht op de peuterspeelzaal.) Wij stemmen links, da's ook niet echt meer in. Mijn vriend is hoofskostwinnaar en dat is hopeloos ouderwets en afhankelijk. Ik doe vrijwilligerswerk (ja echt, gratis!). En tot slot proberen wij zo min mogelijk mee te doen aan de ratrace van onze economie. Consuminderen heet dat met een hip woord (ben ik toch nog een beetje modern) Daarover zeker later meer, want daar zitten nog veel verbeterpunten! (Fijne tips zijn altijd welkom.) Zoals ik al zei; wij roeien tegen de stroom op en houden links aan.Welkom bij mijn columns. Roei Lees je mee?
 

De eerste stapjes

Toen ons zoontje Tygo tien maanden was, trok hij zich met een brede glimlach voor het eerst op aan het houten speelgoedbankje. Dat bankje was tot dat moment de barriere tussen zijn speelhoekje en de grotere, veel interresanter buitenwereld. En nu werd deze muur door hem omvergeworpen.Vier maanden later stapte hij los door de hele benedenverdieping en konden we buiten verder op ontdekkingsreis. De tekst op zijn geboortekaartje bleek erg toepasselijk; "De wereld is voor jou en met jou een stukje mooier."

Voor ons dochtertje Sofie ging het allemaal niet zo makkelijk. Door haar spreidbeugel bleef ze maanden zitten waar ze zat. Op haar speelkleed voelde ze zich veilig en zo lang mama niet te ver weg was, was alles oke. Wanneer ik toch eens uit het zicht verdween, riep ze me terug, want kletsen kon ze veel sneller dan haar leeftijdsgenootjes. Nu is Sofie bijna twee jaar en eindelijk, na een lange weg van fysiotherapie (diagnose; bewegingsangst), loopt ze met steun. Dat wil zeggen, steun van papa's of mama's hand. Op het geboortekaartje van Sofie stond; Twee kleine handjes, geef ons er ieder een. Dan leiden wij je rond en ben je nooit alleen.

En nu ikzelf. Dit zijn niet echt mijn eerste stapjes op het wereld wijde web, want ik ben ook terug te vinden op diverse fora en ik maak deel uit van een netwerkgroep. Ook niet mijn eerste stapjes op het gebied van schrijven, want ik schreef eerder al stukjes voor de schoolkrant van de PABO en een jaar lang columns voor een plaatselijke politieke partij. Maar toch voelen dit als mijn eerste stapjes, omdat het mijn eerste eigen column is. Zonder opdracht, voor mezelf, over mezelf. En dus kwetsbaar, open en eerlijk. Misschien heb ik wel een beetje last van bewegingsangst, ik zal toch een paar muren omver moeten werpen. Toch ben ik ook klaar voor deze ontdekkingsreis. Ik weet alleen nog niet of ik het op de 'Tygo-manier' of de 'Sofie-manier' moet aanpakken. De tijd zal het leren.